Onze belastingbrief heeft blijkbaar een update gekregen. Het is een, meer dan uit de kluiten gewassen, lottoformulier in tabloidformaat. En blijkbaar is de juiste kruisjes kiezen nog moeilijker geworden dan de zes juiste kruisjes aanvinken op een normaal doordeweeks lottoformulier. En nog meer rubrieken betekent nog meer kans op vergissingen en boetes achteraf. Liefst dan nog met een “administratieve” vertraging zodat er nog eens stevige verwijlintresten kunnen geïncasseerd worden. Vadertje Staat zit al handenwrijvend klaar om de brave burgercentjes op te strijken . Om nog maar te zwijgen van het traditionele achterpoortje om goede en/of minder brave vrienden wat speling te geven. De hardwerkende burger heeft toch geen tijd, mogelijkheden of juiste relaties om naar de poortjes op zoek te gaan . Het wordt dan ook weer puzzelen om alles weer volgens de regeltjes in te kleuren . Vadertje Staat dankt u bij voorbaat en hij hoopt dat u zo vriendelijk wilt zijn om ook per vergissing de joker aan te kruisen.

*17-07-1936                †13-02-2015

“Vuugd óch, menneke !! “
Ooit een strenge maar bezorgde boodschap,  daarna een wijze levensles.
De laatste jaren een wederzijdse warme woordenknuffel bij ieder afscheid.
Sinds vandaag een omhelzende herinnering…
“Moederke, vuugd óch..”

Wie dagelijks het verkeer doormoet, kent gegarandeerd het fenomeen van gehaaste en asociale chauffeurs. Niks nieuws onder de zon. Mettertijd heb ik geleerd me niet te laten opjutten en deze laag-bij-de-grondse weggebruikers er bij te nemen als noodzakelijk kwaad. Boze gebaren, opgestoken middenvingers, … ik negeer het allemaal met een begrip voor de psychisch afwijkende medemens.
Wat ik niet goed begrijp is het gedrag van sommige chauffeurs die met het vervoermiddel en slogan van de baas een toonbeeld zijn van arrogantie in plaats van een uithangbord van hun bedrijf. Firma’s die zulk werknemers op pad sturen zouden moeten beseffen dat dit respectloze gedrag een referentie kan zijn voor het omgaan met klanten. Wat mezelf betreft, betekent dit concreet het bijhouden van een lijstje van bedrijven die nooit in aanmerking zullen komen voor eventuele opdrachten.
Een klein maar frappant voorbeeld : een wit bestelwagentje dat reeds een hele rij wagens achter me op onverantwoorde wijze voorbijstak , moest achter mijn terug invoegen. Aangezien ik me aan de snelheid hield, werd ik getrakteerd op lichtgeknipper, boze gebaren en opdringerig bumperrijden. Bij het eerstvolgende verkeerslicht licht met dubbele afslag naar links sneed het wagentje me de pas om me toch maar voorbij te rijden. De arrogante juffrouw met dito sigaret kon het niet nalaten om me bij het passerende een bijtende blik toe te werpen. Het bestelwagentje was nochtans vrolijk bedrukt en pretendeerde professionele kinderportretten te maken. Ik kan me dan ook best inbeelden dat sommige kinderen aan bepaalde fotoshoots een traumatische ervaring overhouden.

En nu wonen we dus in Fliepland.
Mij maakt het niet zoveel uit. Filip wel, hij zal het geweten hebben. En of hij er blij mee moet zijn, daar heb ik ook zo m’n vragen bij. Je zal het maar meemaken : geboren worden en dan tot de vaststelling komen dat heel je leven publiek te grabbel wordt gegooid. Je kan geen stap links of rechts zetten of er is wel iemand die er een mening over heeft. Nee, geef mij dan maar de anonimiteit van mijn burgerlijk bestaan. Ik kan met dit warme weer ongegeneerd met ontbloot bovenlijf in mijn achtertuin zitten zonder angst voor paparazzi, en als ik honger krijg wandel ik op mijn gemak naar de bakker voor een of ander broodje.
Filip zijn broodje mag dan wel gebakken zijn, maar waar hij zijn dagelijkse boterham mee belegt zal tegen wil en dank wereldnieuws blijven. Hoe smakelijk het ook allemaal lijkt, het moet toch wat een wrange nasmaak geven dat alle brave Flieplanders jaarlijks weer een duit in het zakje moeten doen om het circus draaiende te houden. Ik hoop dat niemand er een boterham minder om zal eten.

Koning, keizer,  admiraal, een landje willen ze allemaal, ook Willem-Alexander.
Met een bescheiden feestje en onder het goedkeurend oog van mama kreeg hij het kroontje. Dus ging heel Nederland uit de bol . En ook de Belgische TV deed mee aan de Film van Ome Willem : ook hier kleurde het scherm oranje . Eerst dachten we aan een technisch probleem. Gelukkig liep er hier en daar ook een Nederlandse driekleur door het beeld, zodat we gerustgesteld de technieker van dienst weer konden afzeggen.

Al bij al werd het een vrolijke gebeurtenis.  Zelfs de natuur heeft gewacht op de nieuwe Nederlandse koning.  Twee weken langer hebben de bloesems in hun schulp moeten blijven, maar ter gelegenheid van de nieuwe Nederlandse vorst mochten ze uiteindelijk toch feestelijk te voorschijn komen. Duizenden bloempjes kleurden het land wit.
Rood-wit-blauw zou toch wel echt teveel van het goede geweest zijn.
Als nu de vorst eindelijk bedaart en de maxima-temperaturen gunstig blijven , dan belooft het een vruchtbaar jaar te worden en kunnen er in de herfst volop appeltjes -van oranje- geoogst worden.

Het computerlogboek wijst me erop dat mijn blog nog ergens op het net rondwaart.
Toegegeven, het is niet evident om een blog aktueel, en borrelend fris te houden. Ik heb dan ook een diepe bewondering voor een aantal medebloggers die er wel in slagen op regelmatige tijdstippen hun blog vers voedsel te geven. Mijn bezoekers moeten zich troosten met het herkauwen van intussen vergeelde blogsels.
Hoog tijd dus voor een vitaminekuur . Onder het motto ” een krokante dubbelzin zegt meer dan duizend gedateerde woorden” heb ik mijn blog uitgebreid met de categorie “Dubbelzinderingen”. Een titel die prima de lading dekt : woorden, uitspraken, situaties die omwille van hun schizofrene betekenis grappig of ontroerend zijn en daarom nog wat nazinderen. Ik moet toegeven dat ik er regelmatig mee geconfronteerd word, en dat al geruime tijd het sluimerende  voornemen  bestaat om deze zoetzure snoepjes  aan mijn blog toe te voegen. Ik hoop dat je ze lust.