Na wat technische probleempjes en daardoor ook  een blogloze periode , is het dan uitendelijk toch  zover . Mijn blog verhuist… .
Mijn oude schrijfsels , foto’s … netjes verpakt en dan de verhuiswagen in : naar de server van WordPress. Hoewel er al heel wat terug uitgepakt is en een vers plaatsje gekregen heeft in de aangepaste layout,  zul je hier en daar merken dat nog niet alles tikt zoals het thuis tikt : ongeordende alinea’s , verdwenen of onvolledige foto’s, niet -werkende links,… het moet nog allemaal z’n plaatsje krijgen . Een verhuis verloopt altijd wel wat rommelig.
Hopelijk voelt  alles en iedereen zich vlug thuis op zijn eigen nieuwe plekje.

Stijn Meuris is zijn roots nog niet vergeten. Dat zie je , maar vooral : dat hoor je . Samen met zijn typische oerkreten zijn de Noordlimburgse klanken zijn handelsmerk. En als hij dan in een Maasuithoek van Limburg optreedt , dan zal je het geweten hebben. Een nog groter bakkes en een nog vettigere ao- klank . Nu ja, het kan ook aan het Cultureel centrum van Lanaken gelegen hebben. Och ja, Stijn deed gewoon zijn ding. Maar toch , het was een beetje zonde dat de goedgevonden teksten grotendeels verloren gingen in het eigenwijs geschreeuw. Maar het was -"Meuris, godverdomme, moet da zo hard ?"- zelf die het zo wilde.
Al bij al een degelijk en genietbaar optreden , jammer dat het niet ondertiteld werd.

En dan kriebelt het weer … bloggen of niet bloggen. Met weer twee prachtige maanden vol vakantiegevoel  in het vooruitzicht en de hangmat onder de reuzeparasol (lees notenboom), is mijn blog uit ondehoudsmodus gehaald.
Een vlugge blik op de voorbije schrijfsels, leert mij  dat het laatste gebloggel intussen al weer  5 maanden oud is. Voor zover ik mij herinner, een ijskoude en ondergesneeuwde februarimaand. Geef toe, ook niet echt uitnodigend om vrolijke tekstjes op het net te droppen. Een flinke time-out dus … maar met frisse moed , voorzover dat gaat onder een loden zon en vijfendertig graden, en een fris biertje, is dit weer het begin van een nieuwe blogperiode

En als het buiten vriest, dan vinden we nog wel een warm moment achter het beeldscherm om de blog weer wat bij te tanken, het is weeral een tijdje geleden. Niet dat het zoveel moeite kost om wat bijeen te schrijven, maar het vlot toch nog altijd iets beter als het met pen en papier gebeurt.
Nostalgie ? Nee , de gedachten komen wat vlotter en wat niet goed bevonden wordt, krijgt genadeloos een pennenstreek over zich heen. Een PC verbetert de teksten dan wel zonder sporen na telaten, maar het werkt anderzijds zoveel  verlossender en inspirerender  de pen fysiek uit te laten halen naar minderwaardige woordbrouwsels.
Kortom, ambachtelijk geschreven teksten smaken beter.

Fruit je dag : " an apple a day keeps the dokter away " , klinkt het grijsgedraaide cliché. Al even verweerd is het grapje dat erop volgt : "maar je moet wel goed kunnen mikken." En ja, voor de goede gezondheid probeer ik het wel, maar het aantal fruitloze dagen zit ver in de meerderheid.
Het is zo’n beetje als bloggen : na heel wat gewroet staat je blog op het net te blinken en dan… na enkele blogs, laat de inspiratie en de tijd je in de steek. Het dagelijkse schrijfsel gaat haast naadloos over in een wekelijkse post waarna het pitje steeds lager gaar branden. "Not a blog a day , keeps the readers away", wordt dan een rauwe confrontatie.
Het is een magere troost dat er heel wat medebloggers hun beginnersenthousiasme achter zich gelaten hebben. Dus lotgenoten, laat ons de schouders er nog eens onderzetten en met onze schrijfsels opnieuw het hart en het gemoed van de bloglezer trachten te raken. Maar je moet wel goed kunnen mikken…

Deze ochtend werd ik nog maar eens geconfronteerd met de kracht van muziek. De autoradio fungeert gewoonlijk als achtergrond bij mijn dagelijks ritje naar het werk . Ook deze ochtend. Tot de intro van  “Man on the moon” van R.E.M. klonk.  Als een flits werden mijn gedachten geprojecteerd naar de laatste week van oktober vorig jaar : een onbeantwoord Gsm-oproep met haast tegelijk een  item op het radionieuws dat – ik weet niet waarom -mijn aandacht trok :” In Montenaken stikte een jongetje doordat hij  in een put bedolven werd door een berg zand.”  Haast telepatisch werd dit alles gelinkt aan het zoontje van een goede vriendin uit die omgeving. Ongerust en met bange voorgevoelens probeerden we Annick te bereiken. Na enkele vruchteloze pogingen kregen we een familielid aan de lijn en werd ons vermoeden pijnlijk bewaarheid.
De dagen die erop volgden, werden er van ongeloof, onbegrip en veel verdriet.

Het beeld van Stefke opgebaard onder zijn favoriete dekentje en omgeven door zijn lievelingsspullen,  staat voor altijd  in mijn geheugen gekerfd. Hoe kon het dat een jongetje dat altijd zo levendig, zo vol energie, daar zo stil lag?
De woorden van zijn mama tijdens de afscheidsviering in het  veel te kleine dorpskerkje vatten hoe zo treffend samen : “Je was altijd druk bezig, je wilde zoveel beleven , zoveel ontdekken, … alsof je ergens wist dat je tijd zo kort was.”
“Alsof je ergens wist…”,  de afbeelding op het  overlijdensbericht is haast bovennatuurlijk. Twee weken voor  het fatale moment tekent Stefke zichzelf op de maan.   Er is meer tussen hemel en aarde,  misschien is het wel dichterbij dan we vermoeden.

Hoe pijnlijk ook, het gebeurde is echter onomkeerbaar en dus moeten we ons troosten met de  mooie  momenten die we met Stef mochten beleven, Kostbare herinneringen die we voor altijd zullen koesteren.