Deze ochtend werd ik nog maar eens geconfronteerd met de kracht van muziek. De autoradio fungeert gewoonlijk als achtergrond bij mijn dagelijks ritje naar het werk . Ook deze ochtend. Tot de intro van  “Man on the moon” van R.E.M. klonk.  Als een flits werden mijn gedachten geprojecteerd naar de laatste week van oktober vorig jaar : een onbeantwoord Gsm-oproep met haast tegelijk een  item op het radionieuws dat – ik weet niet waarom -mijn aandacht trok :” In Montenaken stikte een jongetje doordat hij  in een put bedolven werd door een berg zand.”  Haast telepatisch werd dit alles gelinkt aan het zoontje van een goede vriendin uit die omgeving. Ongerust en met bange voorgevoelens probeerden we Annick te bereiken. Na enkele vruchteloze pogingen kregen we een familielid aan de lijn en werd ons vermoeden pijnlijk bewaarheid.
De dagen die erop volgden, werden er van ongeloof, onbegrip en veel verdriet.

Het beeld van Stefke opgebaard onder zijn favoriete dekentje en omgeven door zijn lievelingsspullen,  staat voor altijd  in mijn geheugen gekerfd. Hoe kon het dat een jongetje dat altijd zo levendig, zo vol energie, daar zo stil lag?
De woorden van zijn mama tijdens de afscheidsviering in het  veel te kleine dorpskerkje vatten hoe zo treffend samen : “Je was altijd druk bezig, je wilde zoveel beleven , zoveel ontdekken, … alsof je ergens wist dat je tijd zo kort was.”
“Alsof je ergens wist…”,  de afbeelding op het  overlijdensbericht is haast bovennatuurlijk. Twee weken voor  het fatale moment tekent Stefke zichzelf op de maan.   Er is meer tussen hemel en aarde,  misschien is het wel dichterbij dan we vermoeden.

Hoe pijnlijk ook, het gebeurde is echter onomkeerbaar en dus moeten we ons troosten met de  mooie  momenten die we met Stef mochten beleven, Kostbare herinneringen die we voor altijd zullen koesteren.