En nu wonen we dus in Fliepland.
Mij maakt het niet zoveel uit. Filip wel, hij zal het geweten hebben. En of hij er blij mee moet zijn, daar heb ik ook zo m’n vragen bij. Je zal het maar meemaken : geboren worden en dan tot de vaststelling komen dat heel je leven publiek te grabbel wordt gegooid. Je kan geen stap links of rechts zetten of er is wel iemand die er een mening over heeft. Nee, geef mij dan maar de anonimiteit van mijn burgerlijk bestaan. Ik kan met dit warme weer ongegeneerd met ontbloot bovenlijf in mijn achtertuin zitten zonder angst voor paparazzi, en als ik honger krijg wandel ik op mijn gemak naar de bakker voor een of ander broodje.
Filip zijn broodje mag dan wel gebakken zijn, maar waar hij zijn dagelijkse boterham mee belegt zal tegen wil en dank wereldnieuws blijven. Hoe smakelijk het ook allemaal lijkt, het moet toch wat een wrange nasmaak geven dat alle brave Flieplanders jaarlijks weer een duit in het zakje moeten doen om het circus draaiende te houden. Ik hoop dat niemand er een boterham minder om zal eten.