Wie dagelijks het verkeer doormoet, kent gegarandeerd het fenomeen van gehaaste en asociale chauffeurs. Niks nieuws onder de zon. Mettertijd heb ik geleerd me niet te laten opjutten en deze laag-bij-de-grondse weggebruikers er bij te nemen als noodzakelijk kwaad. Boze gebaren, opgestoken middenvingers, … ik negeer het allemaal met een begrip voor de psychisch afwijkende medemens.
Wat ik niet goed begrijp is het gedrag van sommige chauffeurs die met het vervoermiddel en slogan van de baas een toonbeeld zijn van arrogantie in plaats van een uithangbord van hun bedrijf. Firma’s die zulk werknemers op pad sturen zouden moeten beseffen dat dit respectloze gedrag een referentie kan zijn voor het omgaan met klanten. Wat mezelf betreft, betekent dit concreet het bijhouden van een lijstje van bedrijven die nooit in aanmerking zullen komen voor eventuele opdrachten.
Een klein maar frappant voorbeeld : een wit bestelwagentje dat reeds een hele rij wagens achter me op onverantwoorde wijze voorbijstak , moest achter mijn terug invoegen. Aangezien ik me aan de snelheid hield, werd ik getrakteerd op lichtgeknipper, boze gebaren en opdringerig bumperrijden. Bij het eerstvolgende verkeerslicht licht met dubbele afslag naar links sneed het wagentje me de pas om me toch maar voorbij te rijden. De arrogante juffrouw met dito sigaret kon het niet nalaten om me bij het passerende een bijtende blik toe te werpen. Het bestelwagentje was nochtans vrolijk bedrukt en pretendeerde professionele kinderportretten te maken. Ik kan me dan ook best inbeelden dat sommige kinderen aan bepaalde fotoshoots een traumatische ervaring overhouden.